Dit romantische plaatje, gemaakt aan de zeedijk van Barradeel ten noordwesten van Sexbierum, niet ver van Roptazijl, wekt herinneringen op aan vervlogen tijden. Aan deze omgeving van vóór de dertiger jaren, toen de Zuiderzee nog niet was afgesloten, er veel meer woningen langs de dijk stonden en de bewoners leefden van visvangst, landbouw en…. het vlasbraken. Het was een hard leven, daar aan de zeedijk.
Het was een leven van vissen in het voorjaar, landwerk in de zomer en herfst en vlasbraken in de winter. Het was er levendiger. Er waren zelfs winkels en veel „herbergen”, vaak slechts een woonkamer als café ingericht. In een schuurtje als dit op de foto werd het vlas gebraakt. Soms het vlas van eigen veld, soms het vlas van de boer, waar de arbeiders in de zomer werkten. Aanvankelijk werd het vlas, dat zeer veel vocht bevatte, gedroogd in potten. Walm en stank doordrongen de benauwde lucht in de braakhokken. 
In sommige gevallen kwam er echter een oven, zodat de walm en de hitte voor een groot deel door de schoorsteen naar buiten gingen. Dat maakte het werk minder moeilijk. De woningwaar de schuur bij hoort, wordt nu gebruikt als weekend-huisje door een onderwijzeres uit Groningen. De eigenaar, de heer A. K. de Boer uit Pietersbierum, kon het niet over zijn hart verkrijgen, het braakhok met oven af te breken. Zo kon onze fotograaf een herinnering aan de twintiger en dertiger jaren—in het laatst van de jaren dertig zal het braakhok nog als zodanig zijn gebruikt—vastleggen. Een herinnering aan de tijd vóór de afsluiting van de Zuiderzee, vóór het uitsterven van de Zuiderzeeharing, vóór de verhoging van de dijk en het verdwijnen van ongeveer de helft van het aantal woningen aan die dijk.
Het enige vlasbewerking museum van Nederland staat in EE. Voor een impressie kijk eens op Vlasmuseum het Braakhok
